Rozdział 17

Rano obudziła mnie Elwira wskakując na łóżko. Była sobota, a ona mnie budzi. Nakryłam głowę poduszką i leżałam. Najjaśniejszym punktem w tym dniu było spotkanie z Michałem. Na lodowisku jeździłam z wielką energią. Czekałam już tylko na odpowiednią godzinę. Gdy skończyłam swój trening i od razu pognałam na halę. Okazało się, że Michał już jest w środku. Weszłam na główną halę i zobaczyłam jak rozkłada siatkę. Odwrócił się i ze zdziwieniem zapytał:

-Co ty tutaj robisz tak wcześnie?

-Uwierzysz jeśli powiem, że nie mogłam się doczekać by tu przyjść?-uśmiechnęłam się, a on zrobił to samo.

-Leć się w takim razie przebrać.

Gdy przebrana już wróciłam od razu mogliśmy wziąć się za pierwsze ćwiczenia z piłką. Pokazywał mi odbicia górne i dolne. Nie sądziłam, że taka zwykła piłka może dostarczyć tyle radości.

-No to co? Teraz odbijamy-mówi i odsuwa się na znaczną odległość.

-Ale, że już?-z obawą  pytam. Wiedziałam, że jeszcze mi to dobrze nie wychodzi.

-Tak. Nie ma na co czekać.

Wypuściłam powietrze i odwróciłam się do niego. Wysoko podrzucił piłkę i bezdźwięcznie niemal odbił ją. Ja zrobiłam to też, ale chyba za lekko, bo musiał pod nią podbiec.

-Kinga. Musi mocno wypchnąć piłkę. Same końce palców. Robisz koszyczek i do góry i przodu. Dobra?

-Tak.

I rzeczywiście z każdą chwilą coraz lepiej mi szło. Michał też często mnie chwalił. Zmęczony usiadł, a ja nad sobą próbowałam odbijać piłkę.

-Brawo. Jesteś bardzo pojętną uczennicą-mówi.

-Bo mam świetnego nauczyciela-odpowiadam nadal nie przestając odbijać.

-Mogę ci coś powiedzieć?-pyta, a ja łapie w dłonie piłkę.

-Wal.

-Zachowujesz się teraz trochę jak takie dziecko. Pierwszy raz dostałaś jakąś zabawkę i cieszysz się niemiłosiernie.

-A teraz ja mogę ci coś powiedzieć?-pytam

-Oczywiście.

-Wczoraj zachowywałeś się dokładnie tak samo….Może to głupie, że to co dla ciebie jest codziennością dla mnie sprawia tyle frajdy, ale uwierz ja nigdy nie miałam styczności z żadną dyscypliną sportową.

-A na WF?

-Jak chodziłam do Warszawy to WF polegał cały czas na jeździe bądź ćwiczeniach na siłowni, a tutaj odsyłają mnie na lodowisku. Żałuję, że nie mogę normalnie w kosza czy siatkę pograć z innymi dziewczynami….ty w każdej chwili zbierasz przyjaciół i idziesz robić co chcesz…ja nie mam tak łatwo. Lubią mnie za moją popularność. Tylko Pati to moja prawdziwa przyjaciółka.

-I ja-przerywa 

-Tak i ty. A reszta to zwykli znajomi których codziennie spotykam. Więcej wspólnego mam z tymi młodszymi które również trenują. Ale mimo to one nie mają tak ciężko. To ja jestem ich idolem, to na mnie się wzorują więc muszę jeździć, a nie zajmować się czymś innym. Poza tym mam takich a nie innych rodziców. To też dużo zmienia.

-Wiesz ja właściwie też raczej od razu kierowany na siatkę, ale nigdy nie było, że nie mogę pograć w nogę, albo ręczną. Kochałem grać w tenisa. Moi rodzice powiedzieli, że nie ważne co wybiorę będą mnie wspierać. Jednak gdy nie udało mi się z tenisem wróciłem do siatkówki. To jest to co kocham.

-Ja łyżwiarstwo też kocham. Dzięki niemu mogę oderwać się od rzeczywistości, ale z drugiej nie znoszę tej presji, a szczególnie ze strony rodziców….Miałeś tak, że im bardziej oni chcieli, pchali cię w to, naciskali to ty chciałeś zrezygnować?

-Oj bardzo często-odpowiada, a ja siadam naprzeciwko.

-Moi prawdziwi rodzice właściwie nie namawiali mnie. Zobaczyłam mamę i powiedziałam, że będę jak ona. Sama chciałam jeździć, a oni mi pomagali-wspomniałam, a po moim policzku spłynęła łza. Chłopak podsunął się i kciukiem starł ją.

-Wiesz, że na mnie też możesz liczyć. Zawsze ci pomogę.

-Dzięki Michał-podsuwam się i mocno przytulam się do niego. 

Przy nikim nie czułam się tak bezpieczna jak przy nim. Muszę podziękować Bogu, że postawił go na mojej drodze. A może rodzicom? Znów zesłali mi pomoc, jak to było w przypadku Pati.

-Wiesz….teraz myślę, że moi rodzice znów postawili na mojej drodze odpowiednią osobę.-uśmiecham się i patrzę mu w oczy.

-Widocznie tak miało być. Potrzebowałaś przyjaciela i pojawiłem się.-mówi jednocześnie gładząc palcem policzek. Podobało mi się to, ale spostrzegłam, że ta sytuacja zaczyna niebezpiecznie wyglądać. Jakby teraz znalazł się jeszcze bliżej z twarzą. Widziałam jak zerknął raz na moje usta. Spuściłam wzrok i wstałam.

-Dobra Misiek koniec tych smutasów gramy…..chciałabym zobaczyć jak zagrywasz-i rzucam w jego kierunku piłkę.

-I ty chcesz to odebrać?-zaczyna się śmiać.

-Nie koniecznie. Chcę zobaczyć jak mocno i szybko leci ta piłka….tylko nie oszczędzaj się cieniasie!-krzyczę gdy staje na drugim końcu boiska.

-Cieniasie?! Cieniasie?! Dobrze usłyszałem?! Zaraz ci dam!

Podrzuca wysoko piłkę, bierze rozbieg i uderza w nią mocno. Leci w moim kierunku, ale odsuwam się. Teraz wiem jakie piłki musi odbierać on i Wojtaszek.  Szacuneczek dla nich. 

-I co? Cienko?-pyta podnosząc siatkę i podchodząc do mnie.

-Jestem pod wrażeniem tego jakie piłki odbieracie. Z trybun wygląda to inaczej, a inaczej gdy stoisz tutaj.

-No na pewno.

Poodbijaliśmy przez siatkę i zbieraliśmy się już do wyjścia. Michał bez żadnego skrępowania ściągnął koszulkę i wycierał się ręcznikiem. Nie miałam pojęcia jak długo mu się jeszcze zejdzie, a koszulka lepiła się do mnie i czułam, że śmierdzę. Dobra raz się żyje. Ściągnęłam podkoszulek i siedziałam w samym staniku. Wytarłam się koszulką i sięgnęłam do torby po świeżą.

-Ładny brzuszek-słyszę głos chłopaka. Odwracam się i patrzę do niego.

-Wiesz trzeba dbać o siebie-odpowiadam sama spoglądając na niego.

-U mnie to proszę…sadełko z tej strony…trochę tłuszczyku z tej-złapał ręką za skórę na brzuchu.

-Żartujesz sobie?! Gdzie u ciebie sadło? Same mięśnie. Z daleka je widać. –odpowiadam

-Ha ha…dotknij i pokaż gdzie one są.-podeszłam i dotknęłam jego brzucha.

-Tu-przejechałam dłonią próbując wyczuć mięśnie….-i tu-powiedziałam zjeżdżając na podbrzusze.- Masz jakieś kompleksy na temat swojego wyglądu?-pytam odsuwając się i chwytając koszulkę.

-Myślę, że mam za grube łydki-dodaje oglądając je.

-Dobra weź już przestań! Gorzej niż nie jedna baba. Nawet ja tak nie narzekam.-mówię siadając i ściągając spodnie. Zakrywam się tak by jak najmniej zobaczył.

-Bo ty masz idealne ciało to nie masz na co narzekać.

-To przestań jeść ciasteczka, serniczki i lody to będziesz równie piękny.-uśmiecham się i podciągam spodnie. Z tyłu nagle wypada mi jakaś karteczka. Otwieram ją i czytam.

-O żesz kurde!!-i walę się dłonią w czoło. Pakuje szybko rzeczy do torby.

-Co się stało?

-Patrycja ma jutro urodziny, a ja całkowicie zapomniałam, że miałam iść i coś jej kupić.

-A jutro?

-Jutro o 19:00 impreza, a poza tym człowieku jutro jest niedziela…gdzie ja kupię cokolwiek?!-siadam i chowam twarz w dłoniach. Kiwam się próbując coś wymyślić. Może powiem, że prezent spóźni się trochę? Nie…nie potrafię jej okłamać. Czuję po chwili dłoń chłopaka na plecach. Podnoszę się i widzę jak siedzi obok.

-To może ja pomogę?-pyta

-Jak ty chcesz mi pomóc?! Masz jakieś specjalne układy w sklepach?! Otwierają je specjalnie dla ciebie?!-kpiąco pytam. Jestem zła na siebie i wyżywam się na niewinnym chłopaku-Przepraszam Michał. Po prostu nie wierzę, że mogłam o tym zapomnieć.

-Wysłuchasz mnie?

-Mów.-i wzruszam ramionami, bo i tak nie mam nic do stracenia.

_______________________________________________________________________________

Jak myślicie na co wpadł  Michał? Kolejny rozdział we wtorek. Pozdrawiam :) 

Vive Targi Kielce brązowym medalistą Ligii Mistrzów! Brawo chłopaki :)

Zapraszam również na drugiego mojego bloga You are my dream