Rozdział 23 cz.1

-Michał zrobisz coś dla mnie?-pytam

-Wszystko.

-Pocałuj mnie-mówię patrząc na jego zdziwioną minę.

-Kinga….-i drapie się po karku-....to nie jest dobry pomysł.

-Zrób to! A jak nie to ja to zrobię!-odpowiadam stanowczo. Co we mnie wstąpiło? Mogę przez to go stracić. Dzisiaj i tak był najgorszy dzień w moim życiu więc kolejna wiadomość, a szczególnie ta rozwali go już do końca. Wszystko przeżyję w jednym dniu. Zamknął oczy i zacisnął mocno pięści. Skrzywił się. Nie mam pojęcia co oznaczać miała ta mina. Brzydzi się mną czy jak? Dopiero po dłuższej chwili spogląda na mnie. Przysuwa się jeszcze bardziej. Patrzy mi głęboko w oczy i zakłada kosmyk włosów za ucho.

-Nie dam rady. Boję się, że to popsuje to co jest teraz między nami. Mogę cię stracić przez to, a nie chcę tego. Dalej pragnę byś była moją przyjaciółką.

-Kubiak nadal tak będzie.

-Nie będzie. To wiele zmieni.

-Proszę…-błagam go niemal. W oczach zbierają mi się łzy –Biorę na siebie całą odpowiedzialność.

Kładzie dłoń na  moim policzku i opiera swoim czołem o moje. Czuję jego oddech na twarzy. Serce bije mi jak oszalałe. Przymykam oczy i po chwili czuję jego wargi na swoich. Delikatnie muska moje usta. Bez chwili zawahania odpowiadam tym samym. Swą dłoń kładę na jego szyi. Nie trwa to długo, bo chłopak odsuwa się. Otwieram oczy i przyglądam się mu.

-Przepraszam cię Michał. Nie powinnam nawet o to prosić. To był najgorsze co mogłam zrobić. Wybacz mi to-podnoszę się i chcę iść, ale zatrzymuje mnie.

-Przestań. To też jest moja wina... Nie możesz zwalać wszystkiego na siebie.

-Wiem, ale to ja pod wpływem tych wszystkich emocji, tego co dziś się stało….po prostu mogłam cię stracić.

-Nie stracisz obiecuję-przyciąga mnie i mocno obejmuje.

Chcąc przerwać tą krępującą ciszę pytam:

-Więc czemu chciałeś się jutro spotkać? Możesz teraz powiedzieć.

-Pogadamy o tym jutro dobrze. Nie jest to temat na dzisiaj.

-Dobrze.....-spoglądam na zegarek na jego ręku-Wiesz ja muszę się już zbierać. Basia pomogła mi się wymknąć i obiecałam, że nie wrócę późno.

-Okej.

Wstaliśmy, a on odprowadził mnie. Pożegnałam się z nim i weszłam na plac. Cichutko zapukałam w okno kobiety. Po kilku minutach otworzyła je, a ja weszłam do pokoju. Zdjęłam buty i usiadłam na jej łóżku. Znalazła się obok bardzo szybko.

-Basiu zrobiłam coś strasznego-szepczę i patrzę na swoje stopy.

-Co?-zapytała

-Przez to mogę go stracić.

-Boże dziecko co ty zrobiłaś?-pyta chwytając moją twarz i obracając ją w swoją stronę.

-Poprosiłam Michała żeby mnie pocałował.

-I zrobił to?

-Tak…..ale .....przez to popsuje się wszystko między nami.-i rozpłakałam się, a ona mocno objęła mnie.

-Nie wiem tego….ale jednego jestem pewna.-mówi, a ja odsuwam się i patrzę na nią.-jesteś w nim zakochana.

-Basiu jaaaa….jaaaa-i przytulam się do niej.

-Tak wiem, że go kochasz. I nie rozumiem czemu mu nie chcesz o tym powiedzieć.

-Ja wybrałam kiedyś….wybrałam przyjaźń z nim. Powiedziałam, że możemy zostać jedynie przyjaciółmi.

-Ale już wtedy czułaś coś do niego prawda?-pyta, a ja chwytam za chusteczkę.

-Nie wiem..-widzę jak przygląda mi się-Tak. Ale nie wiedziałam czy coś z tego będzie. Za dużo rzeczy nas dzieliło. Byliśmy z dwóch różnych światów……a potem jako przyjaciele….

-Zaczęliście się spotykać i zobaczyłaś co straciłaś.... Jaki wielki błąd popełniłaś.

-Tak. Na początku było dobrze dogadywaliśmy się świetnie, a im więcej czasu razem spędzaliśmy…. Po prostu patrzyłam na niego inaczej…..zdaje mi się, że ja nigdy nie przestałam go kochać.

-Wiem kochana. Nie wiem tylko czemu ukrywasz to przed Michałem?

-Bo nie mam zamiaru go stracić. Jeśli tylko wciąż będzie moim przyjacielem to nigdy mu tego nie powiem. Nie zepsuje nic.

-I będziesz kochać go skrycie?-pyta

-Jeśli tak będzie lepiej to tak….liczy się dla mnie jego szczęście, które najprawdopodobniej właśnie znalazł-i wycieram znów łzy który popłynęły.

-Jak to?

-Chyba ma dziewczynę. Widziałam jak się całowali, a ja mogłam dzisiaj popsuć to między nimi przez moje widzimisię.

-Nic nie popsułaś skarbie. Po prostu to uczucie już cię przerasta. Moim zdaniem powinnaś powiedzieć Michałowi. A co jeśli on czuje to samo do ciebie?-pyta

-Nie! Uzgodniliśmy, że będziemy przyjaciółmi. On dotrzymuje słowa i ja też to zrobię!.... Poszukam kogoś innego, albo poświęcę się jeździe. Nie mogę tego zrobić.

-Boże Kinga dlaczego nie powiedziałaś mu o swoich niepewnych uczuciach zanim zawarliście pakt przyjaźni?-pyta

-Nie mam pojęcia. Może to i lepiej…..ale trudno stało się wszystko i czasu nie cofnę. 

-Niestety, ale zawsze możesz zmienić.

-Basiu mogę zostać dzisiaj z tobą tutaj? Prześpię się na fotelu. Nie chcę dzisiaj być sama.

-Oczywiście, że tak, ale nie zgadzam się na fotel. Prześpimy się w jednym łóżku. Jest duże.

-Dziękuję.

Ściągam bluzę i kładę się do łóżka. Przykrywa mnie kocem i całuje w głowę niczym babcia której nigdy nie miałam. Nie mogłam usnąć, bo ciągle myślałam o pocałunku. Dotknęłam dłonią ust. Przymknęłam oczy i przypomniałam sobie jak spokojnie i z jaką czułością muskał moje wargi. Teraz żałuję, żałuję cholernie, że wtedy powiedziałam mu zostańmy przyjaciółmi. Wystarczyło coś w stylu „na razie nie wiem co do ciebie czuję, mam mętlik daj mi czas”, czy „zwolnijmy trochę dla mnie to za szybko”. Dlaczego nie pozwoliłam się mu pocałować wtedy przed wyjazdem? Dlaczego uciekłam? Zasypiam nawet nie wiem kiedy. Budzi mnie cudowny zapach kawy. Otwieram oczy i widzę kubek z tym napojem i kawałek ciasta. Siadam i chwytam za mój ulubiony kubek upijając napoju. Gdy zjadłam wyszłam do kuchni. Kobieta już naszykowała mi  śniadanie.

-Witaj. Siadaj i jedz, bo zaraz do szkoły czas zacząć się szykować.-odpowiada, a ja przysiadam na stołku.

Zjadłam wszystko i udałam się na górę do pokoju. Szybki prysznic, ubieranie, pakowanie i ruszam do szkoły. Nie mogę skupić się na lekcji.... na tym co mówią nauczyciele.

-Co ci jest?-pyta na fizyce przyjaciółka. Mazałam coś w zeszycie cicho odpowiadając jej

-Zakochałam się….a właściwie cały czas kochałam.-i patrzę na nią. Uśmiecha się, ale po tym jak widzi moją minę przestaje.

-W takim razie nie rozumiem?....wiem, że kochasz go od dłuższego czasu. Nie chciałam nic mówić, bo byś zaprzeczała, ale ja i tak wiedziałam swoje….no to co ci stoi na przeszkodzie by mu powiedzieć?-pyta

-Najprawdopodobniej jego dziewczyna-odpowiadam spuszczając głowę-i to, że obiecałam mu tylko przyjaźń, a więcej nie wchodziło w grę….a teraz…..teraz sama to łamię.

-Ja uważam, że on też cię kocha. Kinia….-i gładzi mnie po ramieniu- ułoży się zobaczysz.

-Pewnie, że tak. Będziemy przyjaciółmi, on będzie szczęśliwy. To się dla mnie tylko liczy.-mówię i ocieram kolejną łzę by nie kapnęła na kartkę jak poprzednia.

-Nie płacz proszę cię-i mocno ściska moją rękę.

Staram się o tym nie myśleć skupiając się na lekcji. Po zajęciach idę na lodowisko. Przez chwilę chociaż mogłam o tym nie myśleć. Musiałam skoncentrować się na jeździe. Gdy skończyłam sięgnąłem po telefon. Widniało na nim powiadomienie o jednej nowej wiadomości.

O 20:00 w parku tam gdzie wczoraj.

Boję się iść z nim spotkać. Jak teraz będą wyglądały nasze spotkania? Czy w ogóle jeszcze będą?  Szybko pakuję się i wracam do domu. Odrabiam lekcje i po kolacji idę do Ewy.

-Wychodzę.

-Gdzie?-rzuca

-Na lodowisko. Muszę w końcu poprawić błędy które robię w jeździe.

-Masz rację..... Tylko nie wracaj za późno.-odpowiada

-Będę do końca, aż nie zamknął mi hali.

-Okej.

Wyszłam i zabrałam ze sobą plecak z łyżwami. Trzeba stwarzać pozory. Dochodziła już 20:00. Powoli szłam w stronę parku. Michała jednak nadal nie było więc usiadłam i czekałam na niego. Nagle pojawił się przede mną zmachany. On to chyba nigdy nie zmieni się.

-Przepraszam.

-Co tym razem cię zatrzymało?-pytam uśmiechając się.

-Fanki które chciały autograf i zdjęcie.

-No tak-i udaję, że wszystko jest w najlepszym porządku. W środku za to rozpadam się jak nigdy. Ból w sercu nie był nigdy tak wielki.- Więc słucham panie Kubiak. Co pan chciał mi powiedzieć?-żartuję. Pokaże mu, że ten pocałunek nie miał dla mnie żadnego znaczenia Milczy.-No mów wreszcie! Ściemnia się ja powinnam jeździć, bo tak im powiedziałam, a siedzimy i nie gadamy….no właściwie ja coś gadam i czuję się jakbym sama ze sobą rozmawiała.

-Przepraszam, ale po prostu nie wiem od czego zacząć.

Dobra jak nie wie od czego zacząć to znaczy, że nie będzie to miła rozmowa.

-Uhuuuu brzmi to strasznie. Ale wiedz, że najlepiej od początku zaczynać.-sama się dziwię, że tak żartuję. Czy to nie wygląda dziwnie?

-Okej. Bo……poznałem wspaniałą dziewczynę. Jest piękna, mądra, zabawna…..no i…..

Gdy to usłyszałam starałam się nie rozpłakać. To ja mogłam być na jej miejscu.-powiedziałam sobie w myślach.

-No i co Michał?-pytam starając się zachować stanowczy głos. 

-I zakochałem się w niej.-uśmiecha się.

-To gratuluję ci….więc to chciałeś mi powiedzieć?

-Nie.

-Że już kończymy z naszą wspólną zabawą w jazdę i grę? W końcu pewnie chcesz mieć więcej czasu dla niej no nie?

-Nie to Kinia. Spokojnie będę go miał dla niej na pewno.

-Michał więc nie trzymaj mnie dłużej w niepewności.

-Chciałem żebyś mi pomogła….bo nie wiem jak mam jej o tym powiedzieć. -dziewczyno nie mam pojęcia kim jesteś, ale obiecuję ci jeśli zranisz tego wspaniałego chłopaka to zabiję cię własnymi rękoma.

-Ale co ja mam ci doradzić?

-No nie wiem….jesteś dziewczyną w końcu.... mam dać jej kwiaty? Powiedzieć co czuję wprost, czy w jakiś bardziej oryginalny sposób? Zabrać ją do kina i tam powiedzieć?

-Naprawdę ci na niej zależy skoro przejmujesz się tym jak wyznać jej miłość.

-Bardzo mi zależy. Zakochałem się po uszy.

-To zazdroszczę wam-mówię ciszej, a po chwili odzywam się- najlepiej żebyś po prostu wyznał jej miłość, powiedział, że ją kochasz.

-Ale tak od razu, bez żadnych ceregieli czy coś?-dopytuje.

-Tak.....jeśli ona też czuje do ciebie to samo to nie będą potrzebne żadne wydziwiania, kwiaty, kino. Powiedz jej, że ją kochasz i tyle.- w duszy żałowałam, że to nie mi to powie.

-Dzięki za pomoc-mówi.

-Przyjaciele sobie pomagają pamiętasz?-pytam i błagam by nie rozpłakać się teraz.

-Skoro tak to zrobisz dla mnie ostatnią rzecz?

-Tak.

-Mógłbym wypróbować to na tobie? Zobaczymy jak mi pójdzie co?

-Dobra…..zrób tak jakbyś jej miał to powiedzieć.

-Jasne.

Bierze głęboki wdech  i łapie moją dłoń. Przysuwa się.

-Słuchaj, bo...bo...bo ja chciałbym...

-Możesz przestać się jąkać?-pytam-. Nie brzmi to dobrze.

-Łatwo ci mówić.

-Jedno krótkie zdanie i albo dziewczyna ucieknie, albo zostanie.

-Dzięki...dzięki, że we mnie wierzysz.-odpowiada

-Michał mów już!

-...muszę powiedzieć ci coś bardzo ważnego....kocham cię.

Odsuwam się od niego i uśmiecham.

-Świetnie ci poszło. Nie jąkaj się i zrób to tak jak ćwiczyliśmy a teraz ....idź i powiedz to jej.

___________________________________________________________________________________

Podzieliłam cały rozdział na dwie części, bo wyszedł by długi. 

No i zgodził się jednak...zobaczymy jak teraz potoczą się ich losy, po tym wszystkim...no i Misiek proszący ją o pomoc..taką pomoc. Biedna, załamana z pękniętym sercem :(

Pozdrawiam i do soboty :)