Rozdział 28

Podeszłam i otworzyłam drzwi. Patrząc na osoby stojące przede mną upuszczam szklankę która z hukiem rozbija się o podłogę. Nie dociera do mnie to co widzę. Nie wierze....to chyba jakiś zły sen. Cofam się w głąb mieszkania, a postacie podążają za mną. Nie spuszczam wciąż z nich wzroku.

-Co….co wy tu robicie?-zapytałam ich- skąd wiedzieliście?-pytam szeptem. Wtedy też do pokoju wpadł Michał. Przystanął patrząc na nich. Widział jak bardzo jestem przestraszona.
-Skąd wiedzieliście gdzie jestem?-spytałam ponownie czując jak trzęsą mi się ręce.
-Mało istotne! Kto ci pozwolił opuszczać dom pod naszą nieobecność?! Nie jesteś jeszcze pełnoletnia by wyjeżdżać z….nim-wskazał na Michała Andrzej.

Milczałam spoglądając na Kubiaka. To czas by powiedzieć im o tym. Nie chcę się już ukrywać, kocham go.

-To jest mój chłopak!-stanowczo odpowiedziałam.
-Chłopak?! Ty słyszysz się dziewczyno?! Ty nie masz czasu na chłopaka! Powinnaś zająć się jazdą!-dodaje Ewa.
-Ale przecież nadal jeżdżę.-mówię.
-Nie wiem do czego może namówić cię ten .....siatkarz!-prycha kobieta.- Poza tym on z tego co mi wiadomo jest dorosły, a ty nie masz jeszcze 18 lat.-mówi patrząc na mnie.Wiedziałam do czego zmierza.
-Przyjechałam tu z własnej woli. Nikt, a tym bardziej on do tego mnie nie zmuszał.-poczułam jak po moim policzku spłynęła mi łza.
-Tak?! To że ty tak mówisz nie znaczy, że tak jest. Zaraz możemy zadzwonić na policję i zgłosić uprowadzenie i gwałt….bo nie wierzę, żeby nie zmusił cię do współżycia-odpowiada mężczyzna, a ja nie wierzę, że to mówi.
-Nie rozumiecie, że nikt mnie nie zgwałcił i nie jestem tu na siłę! Chcecie ośmieszyć się przed policją?!
-Skoro policja nie pomoże to na pewno media to zrobią. Pełno informacji o twoim ukochanym by się pojawiło który zaciągnął nieletnią do łóżka...że w ogóle sportowiec zadaje się z dzieckiem jeszcze. Ta wiadomość obiegłaby internet, gazety, media...nie daliby mu spokoju, a wiesz że  mogłyby to zniszczyć jego karierę….potem kto wie czy sprawa nie wylądowałaby w sądzie….może areszt i zawieszenie w możliwości gry- kontynuuje Andrzej, a ja zakrywam usta dłonią by nie wybuchnąć płaczem.

To nie dzieje się naprawdę! To nie dzieje się naprawdę! Dobrze wiem, że media z chęcią przyjmą taką informację..i potem kolejna strona internetowa, telewizja. Zrobią wszystko co będą chcieli. Mają znajomości wszędzie więc zrobiliby to bez najmniejszego mrugnięcia okiem..... I co ja mam robić? Nie pozwolę im skrzywdzić chłopaka. Nie po to poświęcił się siatce, aby zakazano mu tego...Nie mogę pozwolić na to! Muszę go ratować.

-Nie róbcie tego proszę.-upadłam na kolana-Błagam was nie róbcie tego….zrobię wszystko co zechcecie tylko nie krzywdźcie Michała...nie możecie zniszczyć jego kariery.
-Kinia nie-usłyszałam za sobą głos chłopaka, lecz nie zareagowałam na niego.
-Wstań!-rozkazała kobieta. Podniosłam się z kolana patrząc na nich. Nienawidziłam ich... Gdy patrzyłam na te osoby i to co robią żałowałam, że wtedy nie odeszłam razem z rodzicami, że przeżyłam ten cholerny wypadek.. Może tam gdzie oni teraz są byłoby mi lepiej. Bo tutaj z nimi czuję się jak w piekle....a nawet gorzej.

-Zrozum, że nie możesz się spotykać z tym chłopakiem. On będzie starał się cię nastawić przeciwko nam. Zaadoptowaliśmy cię i powinnaś być nam posłuszna i wdzięczna, a ty tak się nam odpłacasz?!...nie możemy na to pozwolić. Będziesz dalej jeździła i to nie tutaj. Warunek jest, że my powiemy ci kiedy możesz odejść. Nie ty wiesz kiedy tylko my. Rozumiesz?-zapytała kobieta.
-….tak-odpowiedziałam.
-A po drugie dziś wylatujemy do Stanów. Dostałaś się do najlepszej szkoły łyżwiarskiej.
-A co ze szkołą?-zapytałam.
-Masz już wystawione oceny. Nauczyciele nie mieli nic przeciwko byś już nie chodziła. Chcieliśmy dzisiaj porozmawiać o tej propozycji z tobą, ale to co zrobiłaś.....zmusiłaś nas do podjęcia decyzji, że wylatujemy.
-Jedziemy tam na okres wakacji?-pytam
-Nie! Na zawsze.
-Nie zgadzam się!-krzyknął Kubiak. Powstrzymałam go dłonią przed podejściem.
-Zrobię to pod warunkiem, że obiecacie mi, ze nie zaszkodzi karierze Michała….że zapomnicie o nim...nie skrzywdzicie go w żaden inny sposób.
-Tylko jeśli polecisz i będziesz posłuszna to tak-odpowiada kobieta.
-Dobrze….. Zgadzam się.
-W takim razie jedziemy już. –mówi mężczyzna.
-Dacie nam dwie minutki? Musze poza tym zabrać swoje rzeczy z góry.
-Nie ma mowy! Uciekniesz jeszcze!
-Obiecałam, że tego nie zrobię i tak będzie. Dobrze wiecie, że nie zaryzykuję tego, że skrzywdzicie go....Proszę dajcie tylko dwie minuty. Chcę się tylko pożegnać.-patrzę na nich ocierając mokre policzki.
-Dwie minuty i ani chwili dłużej!-odpowiada kobieta i oboje wychodzą.

Pobiegłam na górę po torbę. Wpakowałam wszystko w sekundę i zbiegłam do chłopaka.

-Dlaczego to robisz?-zapytał, a po jego policzku spływały łzy.
-To dla twojego dobra. Kocham cię i nie pozwolę by ktoś zabrał ci twoją miłość.
-Właśnie to robią. Kinga kocham cię! Jeśli będzie trzeba zrezygnuje z siatki, ale nie z ciebie.
-Nie możesz tego zrobić Michał…..ona zawsze będzie przy tobie gdy ja nie będę mogła.-położyłam mu dłoń na policzku. –nie zabiorę ci tych lat co dla niej poświęciłeś.
-Kinga ja nie chcę jeśli ciebie nie będzie!
-Ja też nie chcę!-opierałam czoło o jego-kocham cię i nie chcę jechać! Nie chcę cię zostawiać, ale muszę. Oni zrobią wszystko by cię zniszczyć, a ja muszę cię chronić. Jeśli jest taka szansa, że zostawią cię w spokoju to zrozum zrobię wszystko....Wszystko Michał.
-Nie mogą cię szantażować. Jesteś już prawie pełnoletnia i będziesz mogła robić co tylko chcesz.
-Już nie...ty jesteś dla mnie najważniejszy i dotrzymam słowa. Nie musisz się o nic martwić już. Wiem, że jak coś obiecują to dotrzymują tego. W tym są słowni.
-Nie Kinga! Nie!
-Michał….-nie skończyłam, bo do domu wszedł mężczyzna.
-Miały być dwie minuty, a nie pięć. Idziemy!

Pocałowałam siatkarza. Nie chciał mnie puścić, ale wyrwałam mu się. Zabrałam torbę i wyszłam z domu. Wsiadłam do samochodu patrząc przez  szybę na chłopaka stojącego w drzwiach. Nie mogłam pogodzić się z tym. Gdy w końcu zniknął ukryłam twarz w dłoniach i płakałam. Ja rozumiem, że są surowi, że chcą abym ćwiczyła, ale nie mogą niszczyć mi życia.

Jak tylko zajechaliśmy pod dom pierwsza ze wszystkich wpadłam do niego. Widziałam już spakowane torby stojące przy drzwiach. Nie mogłam!... to musi być jakiś koszmar, a nie prawdziwe życie. Zamknęłam się w pokoju. Pierwsze co to chwyciłam kartkę i długopis. Usiadłam przy biurku i zaczęłam pisać. Co chwila ocierałam łzę by nie skapnęła mi na papier. Jak skończyłam ściągnęłam z szyi łańcuszek i zdjęłam jeden z wisiorków wrzucając go do koperty wraz z listem. Zastanawiałam się gdzie go położyć tak aby przy przeszukaniu nie znaleźli go. Zdecydowałam się na poduszkę. Rozpięłam guziki wkładając list do środka. W ostatniej chwili udało mi się odłożyć rzecz, bo do pokoju wtedy weszła kobieta.

-Telefon mi oddaj, laptopa i inne rzeczy dzięki którym możesz się komunikować.

Sięgnęłam do torby udając, że szukam komórki.

-Laptop stoi na biurku.-wskazałam go. Widziałam jak kobieta podeszła do sprzętu. W tym czasie ja wyciągnęłam kartę pamięci z telefonu. To na niej znajdują się nasze wspólne zdjęcia. Nie pozwolę im na odebranie mi jedynych naszych wspomnień. Komórkę wyłączyłam i oddałam jej ją.

-Za 20 minut masz być na dole ze wszystkimi rzeczami które bierzesz.

Zamknęła drzwi, a ja znów wpadłam w płacz. Niechętnie wrzucałam wszystkie rzeczy do walizki. Spakowałam nasze zdjęcie, bo ono było dla mnie najważniejsze. Dorzuciłam medale, stroje i końcówkę ubrań. Byłam już spakowana. Ściągnęłam za sobą walizkę, a potem wróciłam po plecak. Oddałam rzeczy do samochodu. Podeszłam do Basi, mocno się do niej przytulając.

-Basiu ja nie wytrzymam bez niego.
-Ciii kochana ciiii.-szepcze gładząc mnie po głowie.
-Proszę powiedz Pati, by poinformowała Michała, że zostawiłam mu list w poduszce, albo sama mu przekaż tylko aby do niego trafił.
-Dobrze kochanie.

Odsunęłam się od niej, a ona wytarła moje zapłakane oczy. Będzie mi jej tak strasznie brakować. Wyszłam wsiadając do auta. Po 10 minutach ruszyliśmy do Katowic. Nie miałam nawet okazji pożegnać się z Pati, ani z Tamarą. Starałam się uspokoić, ale to nic nie dawało. Z moich oczu wciąż płynęły łzy gdy przejeżdżaliśmy przez miasto, które widzę ostatni raz.
Minęliśmy naszą kawiarnię....to tam podarował mi ten prezent...to tam spotykaliśmy się....mijając nasze wspólne miejsca szlochałam.

Na lotnisko dojechaliśmy nadzwyczaj szybko. Ciągnę za sobą walizkę gdy nagle słyszę osobę wołającą moje imię. Staję i odwracam się szybko.


_____________________________________________________________________________

Miałyście rację. To nie był pan Janek. Ale czy spodziewałyście się takiego obrotu sprawy? Wiem tacy rodzice to potwory....Smutno i to smutno. Zafundowałam wam ostatnio dużo sielanki, a teraz...teraz już nie jest tak kolorowo.....płaczący Kubiak, płacząca Kinga i na dodatek płacząca ja gdy to pisałam.:'(  Jak sądzicie kto przybył na lotnisko?.... przyznam, że na raty pisałam tą część i kolejną, bo mimo iż to tylko opowiadanie to popłakałam się. Dodatkowo jeszcze w tle smutne piosenki leciały. No po prostu nie mogłam inaczej. Na kolejny rozdział możecie zaopatrzyć się w opakowanie chusteczek.... Przynajmniej ja ich potrzebowałam :'(

A teraz komentujcie, bo coś ostatnio słabiutko wam to poszło. To co? Do soboty 25 komentarzy i nowy rozdział? Bajeczka żadnego spamu!