Rozdział 53

Rano czeka już na mnie przygotowane śniadanie.  Michał zostawił kartkę, że jest na treningu. Dzień mija mi bardzo szybko i o godzinie 17:30 wychodzę z mieszkania kierując się na lodowisko. Po przyjściu od razu idę na główną taflę. Otwieram drzwi i to co widzę na środku lodu sprawia, że uśmiecham się od ucha do ucha.

-Michał?-pytam widząc jak stroi na lodzie.-Co ty tutaj robisz?-mówię dochodząc do bandy.
-Mamy coś dla ciebie.-słyszę nagle za sobą i widzę Tamarę która podaje mi łyżwy. Siadam na ławce i zakładam je na stopy.
-Powie mi ktoś o co chodzi?-dopytuję.
-Taki mały pokaz przed wyjazdem.-mówi trenerka. Wzruszam ramionami i staję obok Michała.
-Wiedziałeś?-pytam go kiedy łapie mnie za dłoń.
-Tak.

Wtedy z głośników leci muzyka, a na tafle wchodzą dziewczyny ze szkółki. Wykonują jakieś figury jeżdżąc wokół nas. Uśmiecham się widząc ich starania. Później następuję zmiana i pojawiają się chłopcy wykonujący obroty. Kiedy na taflę wjeżdżają kolejne osoby wykonując układ podjeżdża do mnie mała Zosia i daje mi dwie czerwone róże.

-Dziękuję kochana.-mówię, a za chwile widzę jak kolejna robi to samo. Chyba ze trzy dziewczynki ubrane w stroje wróżek wręczają mi kwiaty. Jedna z nich podjeżdża i daje jedną Michałowi. Byłam bardzo szczęśliwa, że robią mi takie pożegnanie.

-Kinga możesz się odwrócić. –mówi Michał, a ja robię to. Z niedowierzania w to co widzę zakryłam dłonią usta. Przede mną stały dzieciaki trzymając w dłoniach wielkie litery i tworzące pytanie „Wyjdziesz za mnie?” Z moich oczu od razu poleciały łzy.

-Więc jak? Zostaniesz moją żoną?-zapytał Kubi, a ja spojrzałam w dół kiedy klękał trzymając w dłoni tą sztuczną różę, a otworzony kwiat ukazywał piękny pierścionek.
-Tak Michał.-odpowiedziałam od razu.-Wyjdę za ciebie.-mówię uśmiechając się, a na lodowisku od razu rozlegają się wielkie brawa i krzyki. Siatkarz powoli wstaje by nie przewrócić się i chwyta moją dłoń wsuwając na nią pierścionek. Spoglądam na niego i od razu rzucam się mu na szyję całując namiętnie w usta.

-Kocham cię.-mówię opierając swoje czoło o jego.
-Ja ciebie też.

WYSTĘP

Na lód weszła Tamara od razu gratulując nam. Dopiero po chwili zauważyłam Bartmana który wraz z Mają i butelkami szampana wchodził na lód.

-Pokaż pierścionek.-mówi Maja, a wyciągnęłam do niej dłoń.-Jest piękny. Szczęścia kochani, bo jak nikomu innemu należy się to.

Wyściskali nas, a po chwili widzę również i Patrycję. Jeszcze tak podekscytowanej ja jej nie widziałam. Była zapewne szczęśliwa jak ja teraz. Zibi w tym czasie otworzył szampana i napiliśmy się po łyku wprost z butelki. Obiecałam, że jak wrócę z Japonii to pójdziemy wszyscy na pizzę. Dzieciakom to się bardzo spodobało. Chwilę wszyscy pogadaliśmy i rozeszliśmy się do domów. W mieszkaniu Michał wyciągnął wino z lodówki i postawił je na stoliku wraz z  kieliszkami. Rozlał alkohol i podał mi jeden z nich.

-To za co?-zapytał.
-Za nas.-odpowiadam i upijamy łyka.-Dobra, a teraz przyznaj się od jak dawna to planowałeś.
-Kochanie….
-No Michał…..proszę.
-Od kilku tygodni. Wpadłem na taki pomysł i poszedłem do Tamary prosząc czy pomoże. Zgodziła się i kiedy ty oglądałaś moje mecze, oni ćwiczyli układ. Ja dałem zarys jak chciałem by to wyglądało i wyszło nawet lepiej niż to sobie wyobrażałam.-mówi i chwyta moją dłoń całując ją.-Pasuje ci on bardzo, wiesz?
-Wiem.-odpowiadam i zarzucam mu dłonie na szyję i namiętnie całuję. Ta noc należała do nas. Daliśmy upust swoim namiętnością.

Rano obudziłam się zdecydowanie wcześniej niż Michał. Oparłam głowę na dłoni i spoglądałam na śpiącego siatkarza. Wyglądał tak słodko, że mogłabym patrzeć na niego cały czas.

-Długo jeszcze będziesz tak na mnie patrzeć?-zapytał nie otwierając wciąż oczu i uśmiechając się lekko.
-Jakbym mogła to cały dzień bym to robiła.-odpowiadam i palcem wskazującym przejechałam po jego policzku.
-No ja to bym wolał, abyś mnie pocałowała.-mówi, a ja przysuwam się do niego i całuję delikatnie w kącik ust.-Moja piękna narzeczona.-odpowiadam otwierając powieki i patrząc na mnie.

Oba te dwa dni spędziłam całkowicie z Michałem. Wziął wolne, aby pobyć ze mną. Dla mnie to były najpiękniejsze dni. Naprawdę bardzo ciężko było mi się spakować i wsiadać do samochodu siatkarza. Uparł się, że odwiezie mnie i Tamarę na lotnisko. Na lotnisku nie odstępował mnie na krok i wciąż przytulał. Kiedy w głośnikach usłyszeliśmy, że zaraz jest nasz lot wstaliśmy we trójkę.

-Będę tęsknić bardzo.-mówi mocno mnie obejmując.
-Ja też Michał. Nawet nie wiesz jak bardzo.
-Napisz mi SMSa, że już dojechałaś dobrze? O której macie być na miejscu?
-Wiesz to jest zmiana czasu więc nie wiem jak to będzie.
-To nic. Zadzwoń, napisz cokolwiek bym się nie martwił.
-Pewnie kochanie.-odpowiadam i całuję go w usta, a z moich oczu płynął łzy.-Kocham cię.-szepnęłam.
-Ja ciebie też. Walcz tam słońce dobrze?
-Oczywiście Misiu. Będę dla ciebie.

Ostatnie pożegnanie i znika mi z pola widzenia. Bardzo szybko znajdujemy się w samolocie, a nasz lot staruje zgodnie z czasem. No to teraz czeka nas długa podróż. W czasie niej przeglądam z Tamarą plan występów. Troszkę ich było, ale trzeba dać sobie jakoś radę.

Po dwóch przesiadkach i 18 godzinach lotu dotarłyśmy na miejsce. Znalazłyśmy postój taksówek i wsiadłyśmy do auta które zawiozło nas wprost do hotelu. Po zameldowaniu i odświeżeniu napisałam wiadomość do Miśka, że już jestem na miejscu. Ucieszył się, że bezpiecznie dotarłam i  włączyłam komputer i połączyłam się z nim za pomocą Internetu. Z tego zdążyłam zauważyć chyba go obudziłam. Życzyłam mu więc dobrej nocy i kazałam iść spać. Ja z Tamarą na razie tego nie robiłyśmy. Przebrane zeszłyśmy na dół by coś zjeść.  Potem wróciłyśmy do pokoju i padłyśmy.

Już kolejnego dnia miałam pierwszy występ. Bardzo się denerwowałam, bo sama dawno nie jeździłam. Mam nadzieję, że uda mi się dobrze pojechać. Kiedy wyczytano moje nazwisko uśmiechnęłam się i wjechałam na lód. Gdy usłyszałam muzykę zaczęłam jechać. Po skończeniu byłam z siebie zadowolona z tego jak pojechałam. Zobaczymy tylko czy sędziowie to docenią. Jak tylko pojechała ostatnia z zawodniczek nastąpiła dłuższa chwila przerwy.

-Tamara, a co jak mi się nie uda?-pytam zdenerwowana.
-Hej spokojnie. Nadrobimy gdzie indziej dobrze?.....ale na pewno poszło ci świetnie.-obejmuje mnie i wciąż czekamy. Po 30 minutach zostają ogłoszone wyniki. Byłam bardzo szczęśliwa kiedy zajęłam najwyższy stopień podium. Bardzo szczęśliwa weszłam na nie i odebrałam medal. Właściwie nie on tak bardzo się dla mnie liczył jak te punkty co zdobyłam. Po powrocie do hotelu napisałam wiadomość do Michała, że udało mi się. Był ze mnie dumny, a ja jedyne czego żałowałam to to, że nie może być tutaj ze mną.

Każdy turniej to poprzeczka coraz wyżej. Niektóre z tych dziewczyn naprawdę były świetne. Po przekonaniach Kubiaka i Tamary ja też wierzyłam, że jestem dobra. W ciągu 10 dni miałam 12 turniejów. Raz zdarzyły się dwa dziennie. Najgorsze to były te całe przejazdy z miejsca na miejsce. Byłam naprawdę wykończona, ale wiedziałam, że dzięki temu mam teraz otwarte drzwi do jazdy na Igrzyska które już niedługo. Ostatniego dnia postanowiłyśmy wybrać się na spacer po mieście. Tamara była bardzo szczęśliwa z tego jak jeździłam na każdej imprezie. Wkładałam w każdą jazdę całe swoje serce. Po powrocie do hotelu spakowałam się, by rano tego nie robić, bo wylot mamy o 8:00. Kiedy skończyłam padłam na łóżko i od razu zasnęłam.

*** 

To już jutro moja Kinia wylatuje i wraca do mnie. Tak bardzo brakowało mi jej przez te dni. Dobrze, że przynajmniej na bieżąco mnie informowała co u niej. Byłem cholernie z niej dumny, z tego co dokonała i wierzę, że ten medal na Igrzyskach też będzie jej. Cały dzień na treningu starałem się bardzo. Miałem ochotę do niej zadzwonić, ale pewnie teraz odpoczywa, bo kiedy ja będę szedł spać, ona będzie wylatywać z Japonii. Po treningu zaszedłem do sklepu, aby zrobić jakiś zapas, by kiedy dziewczyna wróci nie pomyślała, że nie jadłem nic. Jak kupiłem to co trzeba wpakowałem wszystko do samochodu i wróciłem do domu. Tam postanowiłem sobie zrobić zapiekankę. Chciałem zadzwonić do Zbyszka, by tak po prostu spędzić ten wieczór na pogaduszkach, ale zrezygnowałem. Siedziałem i jadłem kolację, oglądając wiadomości. Tyle w tym świecie się dzieje i nic ciekawego. Wciąż polityka i polityka. Czy oni nie mają lepszych tematów. Podniosłem się i ruszyłem do kuchni, aby zmyć po sobie talerz. W przelocie spojrzałem na wiszącą na lodówce kartkę na której zapisałem sobie godzinę jej przylotu i jej samolot. Odkręciłem kran i umyłem szybko sztućce i talerz. Odstawiłem to na suszarkę i wytarłem dłonie w ściereczkę.

-Wiadomość z ostatniej chwili!-usłyszałem i z ciekawości ruszyłem do pokoju. –Samolot linii Airlines 789 lecący z Tokio do Katowic i samolot linii Swiss 565 lecący z Warszawy do Nagoyi zderzyły się nad Morzem Japońskim. Oba samoloty spadły do wody. Wszyscy zginęli na miejscu. Szacuje się, że na pokładach obu samolotów znajdowali się Polacy. Więcej informacji wkrótce.-powiedział koleś w okularach.  Kiedy usłyszałem tą wiadomość zamurowało mnie.

-Nie…..nie, to na pewno nie ten samolot. Kinga….już wyleciała.-dokończyłem kiedy spojrzałem na zegarek. Wbiegłem szybko do kuchni i zerwałem z lodówki kartkę, wbiegając znów do salonu. Usiadłem i po kolei analizowałem numer samolotu którym leciała moja narzeczona. Czytałem to parę razy myśląc, że coś się zmieni. Ale na pasku leciał dokładnie ten sam numer co był zapisany na kartce. To przecież nie może być prawda. Nie!

-Nie! Nie!- krzyczałem i upadłem na kolana płacząc. Spojrzałem jeszcze raz w szklany ekran i pokręciłem głową. –To jest nieprawda! Ona na pewno żyje!-syczę i chwytam za telefon wybierając jej numer. Na pewno się pomyli ! To nie o ten samolot chodzi na pewno! Przyłożyłem komórkę do ucha i czekałem aż odbierze. Jednak nic z tego. Próbowałem ze trzy razy, aż dotarło do mnie, że to jest bez sensu i nie zaszła żadna pomyłka. Wstałem więc i wszystko co napotkałem na swojej drodze leciało w przeciwną stronę. W końcu nie wytrzymałem i upadłem na kolana płacząc.

-Nie! Boże powiedz mi dlaczego ją?! Dlaczego osobę która dawała mi chęci do życia zabrałeś do siebie? Dlaczego?!-krzyczałem i waliłem pięścią w podłogę.-Powiedz mi dlaczego?! Czym zawiniła?! Dlaczego ja mam znów cierpieć?!-kieruję milion pytań w pustą przestrzeń.

__________________________________________________________________________

Dobrze zgadłyście, że chodziło o oświadczyny. :) To było zbyt do przewidzenia prawda? No cóż, ale chyba tego pod koniec rozdziału się nie spodziewałyście co nie? Mówiłam, że zmierzamy do końca, ale nie powiedziałam, że do szczęśliwego. ;)
Pozdrawiam :* Kolejny rozdział w następnym tygodniu :)

Mam nadzieję, że wciąż będziecie tak licznie komentować. To naprawdę motywuje do dodawania kolejnych rozdziałów, a nie wtedy kiedy tylko poproszę. Do zobaczenia :)