Rozdział 49

-Pati weź odbierz ja już idę!-krzyczę i chwytam za szmatkę, aby wytrzeć ręce. Biegiem wpadam do pokoju. Naprzeciwko mnie stoi Pati z przerażoną miną.  Nie! Nie, nie!

Podbiegam szybko i wyrywam jej słuchawkę przykładając ją sobie do ucha.

-Halo?! Michał?! To ty?!-krzyczę i próbuję powstrzymać drżenie rąk.
-Nie.-odzywa się kobiecy głos, a pode mną uginają się kolana i padam na podłogę. Milczę, bo nie wiem co powiedzieć.-Co?! Myślisz, że nigdy nie dowiedzielibyśmy się, że wróciłaś do niego?!-krzyczy.
-Jak….skąd wy wiecie? Jak mnie znaleźliście?-pytam.
-Informacje w Internecie szybko się rozchodzą zwłaszcza kiedy wiąże się dwóch sportowców. Nie sądziliśmy, że wywiniesz nam coś takiego. Mieliśmy umowę.-oznajmia.
-Wiem, ale ja go kocham i nie umiem bez niego żyć.
-Przestań gadać głupoty! Mnie to nie interesuje! Nie tak miało być kochana. Ty nie dotrzymałaś słowa wiec i my tego nie zrobimy.
-Proszę nie krzywdźcie go.-szlocham.
-To wszystko twoja wina Kinga! Trzeba było nie uciekać! Trzeba było o nim zapomnieć! Sama to wybrałaś.
-Nie! Nie możecie mu nic zrobić! To co wydarzyło się kiedyś…to już nie ma znaczenia, bo jestem pełnoletnia.
-Zawsze trzeba mieć w zanadrzu drugi plan.-mówi spokojnie.
-Nie. Proszę nie!
-Chcesz oszczędzić mu cierpienia? Wróć do Stanów wraz z Davidem i znów zacznijcie jeździć.
-Ale ja….
-Nie! Zastanów się! Zadzwonię jutro.-i rozłącza się. Opuszczam dłoń trzymając wciąż w niej słuchawkę. Nie wierzę, że to może dziać się naprawdę. Przecież….ja nie mogę zostawić go, ale i też nie mogę krzywdzić. Nie wiem co mają w zanadrzu, a znam ich na tyle, że nawet gdy to będzie kłamstwo są tak wpływowi, że każdy im uwierzy.  Przyjaciółka klęka przede mną i mocno obejmuje, a ja płaczę w jej ramię.
-Kinga powiedz mi tylko, że ty nie chcesz tam wracać.-szepcze.
-Nie chcę, ale widzę, że nie mam wyboru.
-Jak nie masz?!-krzyknęła i chwyciła mnie za ramiona.-Zostań tutaj i postaw się im! Nie możesz żyć zawsze pod ich dyktando.
-Ale oni go zranią rozumiesz?! Oni zniszczą go! Ja po prostu nie mogę na to pozwolić.-wykrzykuję jej.
-Kinia, ale on by tego nie chciał.
-Wiem, ja też nie, ale zawsze dla mnie ważniejszy jest on.

Nagle rozmowę przerywa nam dzwoniący telefon. Podnoszę go i szybko odbieram.

-Halo?-pytam nie zwracając wcześniej uwagi na to kto dzwoni.
-Hej słońce. Czemu nie odbierasz komórki?-pyta Michał, a ja staram się nie płakać.
-Po prostu nie słyszałam.
-Ty płaczesz?-zapytał.-Kinga czy coś się stało?  Powiedz mi proszę! Co się dzieje?!-zaczyna się denerwować, a ja nie wiem co robić.
-Nic się nie dzieje.-odpowiadam mu po chwili.-Po prostu Pati wpadła i oglądamy filmu.
-I płaczesz?
-A oglądałeś kiedyś Pamiętnik?-dopytuję.
-Nie.
-No to nie zrozumiesz czemu płaczę.
-Okej. Chciałem ci tylko powiedzieć, że spóźnię się nieco, bo złapaliśmy gumę. Trochę zeszło się kierowcy by zmienić tą oponę, bo nie mógł na początku znaleźć klucza, a później wyszło coś jeszcze.
-Jasne.-mówię.
-Nie płacz już kochanie. Nie lubię jak to robisz dobra?
-Jasne.-odpowiadam zaciskając mocno usta.
-Kocham cię bardzo.
-Ja ciebie też Michał.
-Do zobaczenia.
-Pa.-i rozłączam się.

Pati patrzy na mnie tylko tym swoim wzrokiem.

-Nie mogłam mu powiedzieć.-oznajmiam.
-Dlaczego?
-Po prostu muszę pomyśleć wpierw.
-Moim zdaniem on powinien wiedzieć.
-Twoim może i tak, ale moim nie i na razie niech tak zostanie okej?-pytam.
-Dobra Kinia. Rób jak chcesz tylko by potem nie wyszło nic gorszego.

Podniosła się i ruszyła do wyjścia. Teraz znów zostałam z tym sama. Co miałam zrobić w tej sytuacji? Chciałam by Michał był bezpieczny, ale z drugiej nie przeżyję kolejnej rozłąki z nim. Za bardzo go kocham, aby znów go zostawić. Poszłam pod prysznic i położyłam się do łóżka czekając na Michała. Jednak zamknęłam oczy i usnęłam. Obudziłam się kiedy poczułam jak ktoś przyciąga mnie do siebie i całuje w czoło. Otworzyłam oczy i spojrzałam na chłopaka.

-Śpij skarbie. Ja już jestem i zostaję.-oznajmia mi, a ja wtulam się w niego mocno. Mam taką ochotę rozpłakać się i o wszystkim mu powiedzieć. Powstrzymuję się jednak i w jego ramionach natychmiast zasypiam. Jednak mój sen nie trwa długo. Spoglądam na budzik który wskazuje 6:40. Po cichu schodzę z łóżka i idę do łazienki, aby się odświeżyć. Zakładam na siebie czyste ubranie i zostawiając Michałowi kartkę, że poszłam do sklepu wychodzę. Tak jak mu napisałam rzeczywiście tam zaszłam, ale długi czas poświęciłam na spacer i rozmyślanie nad tym wszystkim. Ja to chyba nie mam szczęścia w życiu. Kiedy się układa znów wszystko się rozwala. Mieliśmy być przecież z Michałem szczęśliwi, a tu nagle pojawiają się oni. Czemu ci ludzie nie dadzą mi spokoju? Dlaczego udało im się mnie zaadaptować? Gdyby nie oni żyłabym normalnie w jakiejś zwykłej kochającej rodzince……ale z drugiej strony gdyby tego nie zrobili nigdy nie jeździłabym znów, a co najważniejsze nie poznałabym Michała. To jest chyba jedyny plus jaki widzę w tej sytuacji. To dzięki takiemu obrotowi spraw poznałam siatkarza….miłość mojego życia. Nie chcę z niego zrezygnować. Może powinnam mu powiedzieć i wtedy wspólnie coś wymyślimy. Z nowym postanowieniem ruszyłam do mieszkania. Po cichu otworzyłam drzwi, by w razie czego nie obudzić chłopaka. Weszłam i usłyszałam wtedy rozmowę. Nie chciałam mu przeszkadzać wiec stałam na korytarzu.

-Ale 500000 tysięcy?! Skąd ja wezmę tyle kasy teraz.
-…….
-Nie! Uda mi się! Zrobię to. Ale tylko pod warunkiem, że dacie nam spokój! Że zostawicie nas i nigdy nie pojawicie się w jej życiu! Okej?
-……..
-Postaram się zebrać to i jak zadzwoni pani następny razem poda mi adres na który mam przesłać kwotę.
-………….
-Tak. Żegnam.

Słyszę jak to mówi i po chwili w głowie zaczynają mi się wiązać pewne fakty. Pieniądze? Zostawić nas i nie pojawiać się w moim życiu? Przecież to z nimi musiał rozmawiać Michał. Wściekła wchodzę do salonu i rzucam reklamówki na kanapę. Chłopak przestraszony odwraca się i spogląda na mnie.

-Nie strasz mnie tak słońce.-mówi i chce podejść, ale odsuwam się.
-Jak możesz?!-krzyczę, a w moich oczach zbierają się łzy.
-Co?
-Jak mogłeś zapłacić za mnie?! No powiedz jak? Wiesz jak teraz dzięki tobie się czuję?! Jak jakaś rzecz! Chcesz za mnie płacić?!-płaczę i nie chcąc go słuchać wybiegam z mieszkania. Nogi niosą mnie na lodowisko. W tym czasie akurat nikt nie ma jeszcze zajęć. Biorę wiec łyżwy i wchodzę na lód. Przynajmniej tutaj nie muszę o niczym myśleć.  Po jakichś 10 minutach drzwi z hukiem otwierają się. Odwracam się w tamtą stronę i widzę zmachanego Kubiaka. Bez chwili zastanowienia wpada na lód i powoli stąpa w moją stronę.

-Kinga to nie tak.-zaczyna łapiąc mnie za dłonie.
-A jak?!-pytam wściekła, a on ociera mi łzę z policzka.
-Masz rację. Chciałem to zrobić, ale tylko dlatego żeby nie zabrali mi cię. Poza tym czemu nie powiedziałaś, że znów do ciebie dzwonili?! Czemu nie powiedziałaś, że szantażowali cię?
-Michał…..dobrze wiesz, że ty jesteś dla mnie najważniejszy.
-Wiem i właśnie dlatego chciałem cię uwolnić od nich. Zaproponowali, że im  zapłacę, a oni zostawią cię w spokoju. Zgodziłem się bez wahania, a wiesz dlaczego?-pyta, a ja kręcę głową.-Bo kiedyś ty zrobiłaś dla mnie to samo. Zawsze byłem dla ciebie najważniejszy i zgodziłaś się na ten wyjazd i rozstanie byleby tylko zostawili mnie w spokoju. Teraz ja zrobię wszystko! Słyszysz?! Wszystko aby cię zatrzymać. I nie ważne jak i co. Ja to zrobię, bo cię kocham i nie pozwolę ci na kolejny wyjazd.
-Michał.-i mocno obejmuję go za szyję.
-Dla mnie jesteś o wiele więcej warta niż te 500000 tysięcy. Gdyby kazali mi zdobyć milion to bym to zrobił, aby tylko cię nie stracić. Słyszysz? Bo tak cię kocham.
-Skąd ty weźmiesz tyle pieniędzy?-pytam go.
-Moją nagrodę indywidualną przeznaczę na to. Nie kupimy nic sobie z chłopakami, ale to i tak będzie za mało. Coś wykombinuję. Obiecuję, że coś wykombinuję. Nie martw się dobrze?-pyta całując mnie.
-Jak mam się nie martwić?
-Normalnie. Myśl cały czas o mnie.-i uśmiecha się.
-No tego nie musisz mi akurat mówić, bo każda chwila jest przepełniona myślą o tobie.
-I niech tak zostanie. A teraz chodź coś zjeść. Pewnie jesteś bez śniadania prawda?-pyta wycierając moje policzki z łez.
-No bez. Nasze śniadanie leży w reklamówkach które przyniosłam.
-To chodźmy szybko zanim się popsuje.-mówi, a ja uśmiecham się. Ściągam łyżwy i idę je odstawić na miejsce, a potem spacerkiem kierujemy się znów do mieszkania. Przyrządzam nam śniadanie i oboje zasiadamy przy stole. Staram się uśmiechać, ale jest mi ciężko kiedy wiem co Michał robi.

-Dlaczego ty w ogóle ze mną jesteś?-pytam go nagle. Chłopak nieco zdezorientowany patrzy na mnie.
-O ci chodzi Kinga?
-No o to o co zapytałam. Czemu ze mną jesteś? Czemu nie wybrałeś sobie innej dziewczyny przez którą nie miałbyś tyle problemów.
-Jest tylko jedna i bardzo krótka odpowiedź na to.
-Jaka?-pytam.
-Bo cię kocham. Bo nie widzę świata poza tobą.
-Misiek…-i spoglądam na niego.
-Powiedziałem ci czemu. Jestem zakochany i nie umiem z ciebie zrezygnować tak łatwo. Jesteś wyjątkowa, piękna, mądra, zdolna. Kocham cię za uśmiech, za oczy, za każde słowo, za twoje humorki, za twój upór, za to jak bardzo się o mnie troszczysz stawiając moje dobro ponad własne. Za to, że jesteś. I nigdy, nigdy nie żałowałem, że cię spotkałem. Wręcz przeciwnie każdego dnia dziękuję Bogu, że postawił ciebie na mojej drodze i teraz muszę….muszę za wszelką cenę zatrzymać cię na niej.

Wstałam i usiadłam na jego kolanach mocno się do niego przytulając i płacząc.

-Ja też cię kocham Michał. I dziękuje, że jesteś. Ja nie wiem co bym bez ciebie zrobiła.-oznajmiam.
-Nie myślmy już o tym dobrze?-pyta głaszcząc mnie po włosach.-Jesteśmy razem, kocham się i to się liczy tylko.
-Tak.

Po śniadaniu chłopak wychodzi do Zbyszka, a ja w parku spotykam się z Pati. Opowiadam jej o tej całej sytuacji, a ona po prostu wścieka się.

-No ja po prostu już bym im łby pourywała!
-Spokojnie. Mi też się to nie podoba, ale nie mam pojęcia co zrobić. Michał chce zapłacić im tą kasę by zostawili nas w spokoju.
-Ale to trzeba rozegrać inaczej!-mówi.
-Jak?-zapytałam patrząc na nią.
-Ja już wiem. Chodź idziemy!


__________________________________________________________________________

Dziewczyny wybaczcie mi za to, że rozdział nie pojawił się wczoraj. Jestem chora i po prostu czuję się fatalnie. Mam nadzieję, że mimo tego wciąż z chęcią będziecie wchodzić na bloga i zostawiać po sobie jakieś komentarze :)

No i musieli w końcu wkroczyć jej rodzice. Spokojnie nie miałam zamiaru uśmiercać Miśka. Bez niego te opowiadanie nie miałoby sensu.
Jakieś pomysły co chce zrobić Pati?
Pozdrawiam i do soboty :)