Rozdział 55

Nagle zadzwonił telefon. Niechętnie podniosłem się i odebrałem go.

-Jak się trzymasz stary?-słyszę głos Bartmana.

-A jak myślisz? Jest fatalnie, nie mam na nic ochoty.

-Żadnych nowych wieści?

-Żadnych.

-Michał……

-Nic nie mów.

-Spoko. W takim razie wpadnę jutro dobra?

-Okej. Na razie.

-No hej.-i rozłącza się.

Przez chwilę trzymam w dłoni urządzenie, gdy nagle znów dzwoni. Czy ten Zbyszek nie może za jednym razem powiedzieć czego chce tylko dzwoni po 15 razy.

-No co jeszcze?-pytam.

-Michał? No nareszcie! Ile można do ciebie dzwonić!-mówi osoba, a ja padam na kolana, bo nie wierzę. Ja chyba w tej chwili śnię.

-Kinga?-pytam.

-No jasne, że ja głuptasie. Nie mam jak długo gadać, ale nie przyjeżdżaj po mnie tak jak miałeś. Zaspałyśmy z Tamarą i spóźniłyśmy się na samolot. Dosłownie 5 minut tylko.-ciągle mówi, a ja zacząłem płakać, ale tym razem ze szczęścia, że ją słyszę.-Ej Michał co jest?

-Jak ja się cieszę, że zaspałaś.-odpowiadam jej.

-A ja nie. Teraz byłabym już w drodze do domu i do ciebie. Stęskniłam się za tobą bardzo.

-Kochanie……naprawdę cieszę się.-i znów zapłakałem.

-Michał czemu płaczesz?

-Kinga…..ten samolot…ten samolot którym miałaś lecieć on…..on zderzył się z innym i oba spadły do morza. Nikt nie przeżył.-odpowiedziałam i usłyszałem ciszę.-Kinga jesteś tam?-dopytuję.

-Tak jestem.

-Nie masz pojęcia co my tutaj przeżywamy……kiedy pokazali to w informacjach…ja po prostu…

-Ciii skarbie. Proszę nie płacz. Wszystko już jest dobrze.

-Nie. Tak bardzo boję, że znów może ci się coś stać. Jak będzie trzeba to ja wsiadam w samochód i jadę po ciebie.

-Do Japonii chcesz przyjechać?

-Tak, byle nie przeżywać tego jeszcze raz.

-Nic mi nie będzie. Powiedziałam, że wrócę to tak zrobię…..a teraz przepraszam, ale kończy mi się karta.

-Dlaczego nie odbierasz swojego telefonu?-pyta.

-Rozładował mi się. Michał muszę kończyć. Kocham cię..

Nie zdążyłem nic powiedzieć, bo usłyszałem sygnał końca połączenia. Jednak to mnie nie obchodziło. Ona żyje! Ona żyje i nic jej nie jest! Wstałem z podłogi i wpadłem do sypialni kucając obok Pati. Delikatnie poruszyłem ją.

-Co jest?-zapytała otwierając oczy.

-Pati….Kinga….ona….ona żyje!-powiedziałam.

-Co?!-krzyknęła i usiadła szybko.-Ale jak to? Powiedzieli coś w telewizji?

-Nie. Dzwoniła do mnie. Powiedziała, że wraz z Tamarą zaspały i nie zdążyły na lot.

-Zadzwońmy do niej w takim razie. Chcę ją usłyszeć!-uradowana zrywa się z łóżka.

-Komórka jej się rozładowała i dzwoniła do mnie z….no właściwie nie zapytałem skąd. Ale jedyne co wiem to to, że żyje i będzie lecieć późniejszym lotem.

Oboje byliśmy naprawdę szczęśliwi. Kamień spadł mi z serca kiedy usłyszałem po drugiej stronie jej głos. Pati spokojnie znów położyła się na miejsce, a ja zająłem kanapę w salonie i równie szybko zasnąłem.

***

Siedziałam zszokowana na krzesełku. Po prostu nie mogłam uwierzyć w to co powiedział Michał.

-Kinga co jest?-zapytała trenerka siadając obok mnie i podając kubek kawy.

-Jak dobrze, że nie wsiedliśmy do tego samolotu. Jak dobrze, że zaspaliśmy na niego. –mówię jej, a ona spogląda na mnie dziwnie.

-Dlaczego?

-Tamara……on…my….my byśmy nie doleciały nim na miejsce. Ten samolot zderzył się z innym. Rozumiesz? Gdybyśmy my tam siedziały…..gdybyśmy nie spóźniły się na niego wszystkich znajomych i rodzinę moglibyśmy obserwować jedynie z nieba.-odpowiadam, a z moich oczu spłynęły łzy.

-Spokojnie. –mówi obejmując mnie ramieniem.

-Dziękuję Bogu, że sprawił bym nie wsiadała do tej maszyny.  Dziękuję, że zrobił tak, abyśmy zaspały.

-Teraz już będzie dobrze. Zobaczysz kochana.

Po wypiciu napoju, zamknęłam oczy i pomyślałam co by było gdybyśmy zdążyły na ten na lot. Myśl, że mogłabym nie zobaczyć już Michała….że płakałby wraz z Pati…..nie! To byłoby dla mnie za dużo. Wstałam i podeszłam do okna wyglądając przez nie.

-Mamo, tato…jeśli mnie teraz słyszycie, a wiem że tak to dziękuję wam. Dziękuję, że nie chcecie mnie jeszcze widzieć obok siebie. Nie żebym nie chciała…..kiedyś tak, ale jeszcze nie teraz. Nie mogę zostawić mojego narzeczonego samego. Za bardzo go kocham i nie zniosłabym tego, że cierpiałby. Kocham was i dziękuję, a teraz proszę byście czuwali nad tym lotem. Chcę cała dolecieć do Polski.-szeptałam. Po chwili oddaliłam się i powrotem usiadłam obok trenerki. Dość późno mieliśmy lot do Polski. Po całej odprawie i wejściu na pokład maszyny wystartowaliśmy koło 21:00. Rozsiadłam się w fotelu i nieco denerwowałam się, że nas może spotkać to samo co tamtych ludzi. Zmęczona już tym wszystkim usnęłam. Kiedy się obudziłam wciąż lecieliśmy. Obróciłam głowę w bok i spojrzałam na śpiącą Tamarę. Uśmiechnęłam się i wyciągnęłam z portfela zdjęcie Michała. Uwielbiałam na nie patrzeć gdy nie było go obok. Tak ładnie się na nim uśmiechał.

 W końcu po długiej podróży zjawiliśmy się na katowickim lotnisku. Po odebraniu bagaży udaliśmy się do najbliższego autobusu który miał zawieść nas do Jastrzębia. Czekaliśmy na niego 20 minut i gdy tylko nadjechał  wsiadłyśmy z trenerką od razu i po chwili pojazd odjechał.

-Dzwoniłaś do Michała?-zapytała.

-Nie. Zrobię mu niespodziankę. Pewnie będzie troszkę zły, że nie zadzwoniłam do niego, że już jestem tutaj, ale myślę, że nie potrwa to długo.

-Po tym co przeżył na pewno nie.

-Wiem.

Po godzinie jazdy znaleźliśmy się na miejscu. Wysiadłam wcześniej niż Tamara i wraz z walizką wędrowałam w kierunku mieszkania Michała. Z niemałym trudem wciągnęłam bagaż na górę i stanęłam przed drzwiami naciskając dzwonek. Nie czekałam długo, bo drzwi otworzyły się, a w nich zobaczyłam chłopaka. Uśmiechnęłam się do niego, a on od razu pochwycił mnie w ramiona i namiętnie pocałował. Nie przestawał tego robić dopóki nie oderwałam się na chwilę.

-Walizka.-i wskazałam głową na torbę stojącą za drzwiami. Chwycił za rączkę i wciągnął do środka, zamykając za sobą drzwi. Puścił ją natychmiast i znów podszedł do mnie obejmując mocno w talii i namiętnie całując. Ściągnęłam z siebie kurtkę, odrzucając na ziemię i oplatając rękoma jego szyję. Zrzucając w ekspresowym tempie swoje ubrania skierowaliśmy się do sypialni. Wtedy nie liczyło się dla mnie nic tylko on. Chciałam by znów dostarczył mi przyjemności, by mnie całował i dotykał jak to on tylko potrafi. Po dość wyczerpującym stosunku padłam, a on obok. Chwycił mnie za dłoń i patrzył w oczy.

-Nie masz pojęcia jak żałowałem, że nie było mnie z tobą w tym samolocie….że razem z tobą nie wpadłem do morza.-zaczyna, a po jego policzku spływa łza.-Nie chciałem uwierzyć w to co pokazali w telewizji. To było dla mnie jak kiepski żart……ja nie mogłem cię stracić. Nie teraz! To zdecydowanie za wcześnie było.

-Nie stracisz mnie. Obiecuję.-mówię wycierając spływającą łzę i całując go w usta.-Nigdy.-szepczę, a on delikatnie uśmiecha się.

-To dobrze. Nie mógłbym żyć bez ciebie. –odpowiada, a ja przytulam się do niego mocno.

Kiedy dość nacieszyliśmy się Kubiak opowiedział mi jak to wyglądało u nich. Od razu wybrałam numer Patki, by już się nie martwiła. Normalnie w trakcie popłakała się w słuchawce. Nie umiem chyba sobie wyobrazić tego co oni tutaj przeżyli….co byłoby gdybym ja dowiedziała się, że samolot Michała rozbił się. Jednak cieszę się, że ta cała sytuacja okazała się zwykłym nieporozumieniem, a my znów możemy cieszyć się sobą.

(…)

Święta minęły nam bardzo szybko które spędziliśmy u rodziny Michała. To były jedne z najlepszych jakie kiedykolwiek miałam. Trochę mi się przytyło z tego powodu i mam obawy, że nie zmieszczę się w strój. Mam na szczęście jeszcze tydzień na spalenie tego wszystkiego i lecimy wraz z Tamarą do Włoch w których odbędą się zimowe Igrzyska Olimpijskie.

W dniu wylotu miałam na lotnisku wielkie problem, ponieważ Michał za nic w świecie nie chciał mnie wypuścić na samolot. Zadeklarował się, że sam mnie zawiezie na miejsce.

-Nie Michał! Ty masz spotkania niedługo i musisz na nich być okej?

-Kinga, ale wiesz…

-Nie!-powiedziałam i pocałował go. –Ja muszę już lecieć. Do zobaczenia.-mówię i oddalam się od niego. Macham mu jeszcze i po chwili znikam.

Lot do Włoch minął nam szybko i spokojnie. Już nie mogłam doczekać się kiedy będziemy z Tamarą na miejscu.

(…)

-I jak tam? Udało się nieco zrzucić tych kilogramów?-pyta kiedy rozpakowuję się.

-Tak. W strój się na pewno zmieszczę więc nie ma problemu z tym.

-Przecież kochana żartuję. –mówi uśmiechając się.

Po skończeniu tego co robiliśmy, zadzwoniłam do Michała mówiąc, że jestem na miejscu, a potem wraz z trenerką poszłyśmy za zwiady całej wioski i miejsca gdzie będę występować. Już jutro jest oficjalne otwarcie, a ja pierwszą jazdę mam za dwa dni.

W czasie tego poznałam bardzo dużo polskich sportowców którzy jak i ja reprezentowali nasz kraj. Przed pierwszym moim starciem bardzo się denerwowałam.

-Spokojnie będzie dobrze.-pociera moje ramiona Tamara.

-A jeśli nie będzie?-pytam.

-Będzie, będzie. Zobaczysz.

-Tamara jest mi niedobrze.

-To z nerwów. Pojedziesz swój układ. Przejdziesz spokojnie tą kwalifikację i za dwa dni jedziemy kolejny raz.

Pokiwałam głową i kiedy wyczytali moje nazwisko zrzuciłam z siebie bluzę i uśmiechając się weszłam na lód. Ustawiłam się na środku tafli i po usłyszeniu melodii ruszyłam. Tamara miała rację. To przez rangę tej imprezy tak bardzo się denerwowałam. Zjechałam i  szybko wciągnęłam na siebie bluzę, a potem usiadłam wraz z trenerką, aby zobaczyć wykaz punktów jakie dostałam za jazdę. Nie było źle. Zajmowałam drugie miejsce więc jest okej. Po około godzinie dowiedziałam się, że udało mi się przejść do kolejnego etapu. Przede mną bardzo pracowite dni, bo mam trzy jazdy co drugi dzień. Gdy wychodziłam z budynku nagle……

 __________________________________________________________________________

Przepraszam, że tak długo, ale  nie miałam jak podzielić opowiadania. 

Oczywiście, że nie mogłabym uśmiercić Kingi, ale nieco dramaturgii nie mogło przecież zabraknąć.:) Mam nadzieję, że w miarę jakoś składny jest ten rozdział, bo nie mam jak zbytnio poprawić go. Pozdrawiam, a na kolejny zapraszam.....no co? Znów od was zależeć będzie kiedy się pojawi. Komentujcie, komentujcie, a jak będzie dużo ich to jutro wstawię nowy. Dobra?

Całuję :*