Rozdział 57

Mija chwila i on odwraca się znów patrząc mi w oczy.

-Kinga….ja…-zaczyna drapiąc się po głowie.

-Nic nie mów!-odpowiedziałam wściekła i chciałam odejść, ale siatkarz złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie odnajdując moje usta. Nie potrafiłam oprzeć się temu pocałunkowi. Oparł swoim czołem o moje. Wzięłam głęboki wdech i otworzyłam oczy. Zaskoczył mnie strasznie ten widok. Michał stał z uśmiechem na twarzy.  

-To jest pewne?-pyta.

-Tak. Byłam u lekarza i potwierdził, że jestem w ciąży.

-Ale kiedy?-z niedowierzaniem zapytał.

-Po moim przylocie, po tym co wszyscy myśleli, że zginęłam, wtedy tak siebie pragnęliśmy, że zagalopowaliśmy się trochę i wyszło to co wyszło….ale wiesz co…nie mam zamiaru brać cię na litość czy co. Nie chcesz tego dziecka to nie!-mówię i odsuwam się od niego.

-Jak możesz tak myśleć?

-Po twojej pierwszej reakcji każdy by pomyślało tym samym.-odpowiadam.

-Kinga….ja….ja przepraszam. Po prostu to szok był dla mnie. Nie spodziewałem się, że tak wcześnie zostaniemy rodzicami.

-Ja też.

-Jednak po chwili zrozumiałem, że nic lepszego nie mogło nas spotkać. -zaczyna i przytula mnie.- Przecież to jest najlepsza wiadomość jaką kiedykolwiek usłyszałam. Nie uwolnisz się ode mnie tak łatwo. I czy chcesz czy nie zostaniesz moją żoną….poza tym jak mogłaś pomyśleć, że zostawiłbym cię samą? Kinga kocham cię….kocham również tą małą istotkę w której tworzeniu brałem udział. Kocham was oboje. I co by się nie działo, nie masz prawa myśleć, że cię zostawię rozumiesz?-pyta unosząc mój podbródek.

-Rozumiem i przepraszam.

-Nie masz za co moje słoneczko.-odpowiada, a ja czuję się w tej chwili najszczęśliwszą osobą na świecie, bo wygrałam medal, zostałam mamą i mam cudownego narzeczonego. Czy coś piękniejszego mogło się zdarzyć?

Po jeździe kobiet swoją ostatnią jazdę mieli faceci. Wraz z Kubim zostaliśmy i obejrzeliśmy pokaz Davida. Jak się okazało mój przyjaciel tak jak ja zajął pierwsze miejsce. Zaciągnęłam więc na dół Michała, by po pierwsze pogratulować chłopakowi, a po drugie przedstawić mu miłość mojego życia. Jak zobaczyłam go od razu mocno go przytuliłam i pogratulowałam.

-David chciałam przedstawić ci Michała.-mówię wskazując na siatkarza stojącego obok mnie. Kubi podał dłoń łyżwiarzowi i pierwsze co powiedział to dziękuję.

-Nie ma za co.-odpowiedział David.-Cieszę się, że Kinga jest szczęśliwa. Przy okazji również i ja jestem więc jesteśmy kwita.

-Dziękuję za to, że wysłałeś ją wtedy do mnie.

-Naprawdę to nic wielkiego.-odpowiada.

Po chwili rozmowy żegnamy się z chłopakiem i wracamy do hotelu. Zanim jednak zachodzimy do pokoju, wstępujemy by coś zjeść.

-Weź pizzę z ostrym sosem.-mówię do Michała.

-A możesz jeść ostre?-pyta.

-Nie wiem, ale mam ochotę na to teraz.

-No tak….te zachcianki ciążowe.-wywrócił oczami i zaśmiał się. Kopnęłam go lekko pod stołem w nogę.-no co ty chcesz skarbie? Taka prawda.

-I dobrze. Trzeba było tak się nie starać to nie miałabym żadnych zachcianek.-odpowiadam udając obrażoną.

-Ojej….nie masz nawet pojęcia z jaką wielką chęcią będę latał ci do sklepu w nocy, bo zechcesz akurat coś zjeść.

-Zapamiętam to sobie.-mówię, a chłopak w tym czasie składa zamówienie. Gdy czekamy Michał porusza temat ślubu.

-.....Nie wiem Michał.

-To od ciebie zależy, czy chcesz pobrać się teraz zanim będzie jeszcze brzuszek widać, czy w trakcie, a może po?

-Na pewno nie w trakcie. Zdaje mi się, że najlepszym wyjściem będzie czas gdy już urodzę, chociaż boję się, że bardzo przytyję i nie zmieszczę się w nic.

-Ty słońce? Przecież jesteś najpiękniejsza i w ogóle naj….-zaczyna.

-Dobra, dobra. Idź lepiej już po zamówienie, bo wynieśli naszą pizzę.

Tak jak powiedziałam, tak on zrobił. Po chwili na naszym stole stało jedzenie. Pachniało cudownie, aż ślinka ciekła.

-Wiesz Michał….ja znam już tą historię i ty również.-mówię, a on spogląda na mnie.

-Jaką?-pyta.

-Nie mówi ci to czegoś? Medal, dziecko…-a ten uśmiecha się.

-Historia lubi się powtarzać.

-Mam tylko nadzieję, że nie skończy się tak jak poprzednia.-odpowiadam i czuję ścisk w gardle.

-Na pewno nie.-mówi kładąc swoją dłoń na mojej.-Za to już wiemy kim zostanie dzidziuś jak dorośnie…..przecież jazdę ma we krwi prawda?

-Nie wiem Michał. A może w siatkówkę pójdzie jak jego tata.

-Może….wiem na pewno, że nie będę zmuszał go do niczego. Jeśli zechce zostać łyżwiarzem to zostanie, siatkarzem, koszykarzem, piłkarzem, lekkoatletą czy innym sportowcem. Zawsze będę go wspierał i kochał tak samo.

-Dlaczego uważasz, że to będzie on?-dopytuję.-Ja coś czuję, że to będzie ona.

-Ja mam przeczucie, że będzie chłopak,.... ale jak będzie córeczka to to samo do niej się tyczy. Zrobi ze swoim życiem co tylko zechce, a ja i ty będziemy ją wspierać.

-Tak. Na pewno kochanie.

-Wiesz…..już nie mogę doczekać się kiedy w końcu powie do mnie tata.

-Poczekaj kochanie. Na razie te dzieciątko jest malusieńkie. Jak zajdziemy do pokoju to pokażę ci wydruk USG.

-No mam nadzieję, że to zrobisz.

Po zjedzeniu pizzy, za ręce spacerkiem powoli ruszyliśmy do hotelu. Tam dałam mu wydruk, a on dopytywał gdzie jest co, bo mówi, że on tu nic nie widzi. Kiedy wyjaśniłam i pokazał gdzie co jest dopiero to dostrzegł.

Jeszcze tylko jutro na zakończenie Igrzysk i samolot do domciu. Już nie mogę doczekać się kiedy powiem Patce o tym, że będzie ciocią.

(…)

Zakończenie trwało dość długo, ale po tym od razu udaliśmy się na lotnisko i po 30 minutach wiedzieliśmy na pokładzie samolotu, który miał dowieźć nas do domu. Gdy nareszcie dojechaliśmy, na parkingu czekał na nas Zbyszek. Jestem ciekawa czy Misiek pochwalił mu się już. Przez całą drogę atakujący milczał co raczej można było odebrać jako znak niewiedzy.

-Powiedziałeś mu?-zapytałam szeptem Michała, a on pokręcił głową.

-Co mnie obgadujecie?-zadaje pytanie Zibi patrząc w lusterko.

-Nie obgadujemy ciebie…tylko kolację na którą chcemy zaprosić was z Mają.-odpowiadam, a Misiek pytająco patrzy na mnie.

-Z wielką chęcią.-mówi Bartman.-A kiedy?

-Może w weekend?

-Wiesz co….z Mają jedziemy do jej siostry na urodziny. Może za dwa tygodnie?

-Pasuje nam. Jeszcze ustalimy co i jak.

-Pewnie.

Po 45 minutach wysiadamy z auta Zbyszka i idziemy wprost do naszego mieszkania. Michał zabrał mi wszystkie walizki i zabronił dźwigać cokolwiek.

-Kochanie ja pomogę ci z tą torbą.

-Nie!-stanowczo powiedział.-Jesteś w ciąży i nie możesz się przemęczać.

-Ale Michaś……

-Nie Michaś! Wniosę to sam! Koniec kropka!-mówił, a ja uniosłam dłonie w geście poddania się.

Z wielkim trudem wszedł z całym tym tobołkiem na górę. Potem padł na kanapę.

-Kochanie?-zawołał mnie leżąc w salonie.

-Tak?-zapytałam stojąc oparta o framugę drzwi.

-Czemu zaprosiłaś Zbyszka do nas?

-Żebyś mógł mu powiedzieć, że wujkiem będzie.

-Przestań w końcu sam by zauważył, że coś jest nie tak ze mną i nie dałbym rady ukryć przed nim tego mojego szczęścia.

Pokręciłam tylko głową i wróciłam do przyrządzania nam kolacji. Po zjedzeniu posiłku oboje położyliśmy się spać.

Dni mijały nam bardzo szybko, a ja z każdym miałam większe mdłości. Ja wiem, że to normalne, ale nie sądziłam, że będzie aż tak źle. Michał cały czas był przy mnie. O co tylko poprosiłam w jednej chwili znajdowało się przede mną. Codziennie przynosił mi jakieś herbatki mówiąc, że na mdłości są one dobre. Nie mam pojęcia skąd on o tym wie, ale rzeczywiście przez jakiś czas było lepiej. Ale mówię tylko na chwilę.

-Kochanie wiesz jedźmy lepiej do lekarza. To chyba nie jest normalne.-mówi zmartwiony Michał siadając obok mnie.

-Już jest lepiej.-odpowiadam.

-Nie prawda. Ubierz się i pojedziemy.

Spoglądam na niego i w końcu zgadzam się. Zarzucam na siebie kurtkę i kozaki. Poprawiam nieco włosy i robię lekki makijaż by nie straszyć. Przy wyjściu Kubiak zakłada mi czapkę i zawiązuje szalik. Powoli schodzę po schodach, a chłopak od razu otwiera mi drzwi auta i pomaga wsiąść. Sam obiega samochód i zasiada za kierownicą.

-Naprawdę skarbie nie wyglądasz dobrze. Martwię się bardzo.-zaczyna, a ja unoszę kącik ust do góry. Przyjmujący miał chyba już dużo wcześniej to zaplanowano, bo dobrze wiedział gdzie ma jechać. Po jakichś 10 minutach zatrzymaliśmy się pod niedużym budynkiem.

-Gdzie my jesteśmy?-pytam.

-Do lekarza przyjechaliśmy.

-Przecież to nie szpital jest.-mówię i spoglądam na niego.

-Wiem. Chcę żebyście mieli jak najlepszą opiekę. To jest prywatny lekarza. Z tego co wiem najlepszy w mieście.

-Michał, ale…..

-Kochanie nie ma żadnego ale. Jesteście dla mnie najważniejsi.-mówi chwytając moją dłoń i całując ją.-Chodźmy.

Wysiadamy z auta i kierujemy się do wejścia. W poczekalni siedzi parę kobiet w ciąży.

-Dzień dobry.-powiedział Kubiak do recepcjonistki.

-Dzień Dobry.

-My do doktor Geruk.

-Dobrze. Proszę usiąść i wypełnić papiery. –odpowiada kobieta podając nam kilka kartek. Biorę je od niej i siadam przy stoliku by wszystko wypełnić. Kiedy skończyłam narzeczony odniósł papiery i wrócił szybko do mnie.

-Jak się czujesz skarbie?-pyta kiedy opieram głowę o jego ramię.

-Nijak tak. Mam nadzieję, że to spowodowane jest ciążą, a nie tym, że jakieś komplikacje są.

-Na pewno nie. Może tak jest zawsze przy pierwszej ciąży.-dodaje.

-Pewnie tak.-odpowiadam.

Po jakichś 30 minutach zostajemy przyjęci. Oboje wchodzimy do gabinetu i siadamy przy biurku kobiety. Spojrzała ona wpierw na nas, a potem w kartę.

-Pani pierwsza ciąża tak?-dopytuje.

-Tak. Pierwsza. Mam pytanie pani doktor.-zaczynam.

-Słucham.-mówi i przenosi swój wzrok na mnie.

-Czy duże mdłości są normalne przy pierwszej ciąży?

-To zależy naprawdę od kobiety. Jedne przeżywają to lepiej, a inne gorzej. Zapewniam panią, że są one normalne.

-Aha.

-Jakby jeszcze pani miała jakieś pytania to proszę śmiało pytać, a teraz zapraszam na kozetkę.Zobaczymy jak dzidziuś się ma.-mówi uśmiechając się. Wstaję więc i kładę się we wskazane miejsce, podciągając do góry koszulkę. Michał siada obok trzymając mnie za rękę i spoglądając w monitor.

-Miała już pani robione USG tak?

-Tak. We Włoszech właściwie, bo tam zaczęłam mieć objawy podobne do ciąży i musiałam to sprawdzić.

-Dobrze.-odpowiada i polewa mi brzuch żelem. Chwyta za urządzenie i przykłada mi je do brzucha poruszając nim wciąż. Cały czas spoglądała w monitor i nie miała zbytnio radosnej miny. Twarz jej przybrała raczej skupiony i poważny wyraz. Podniosła się szybko, wzięła z biurka jakąś kartkę i patrzyła na nią. Zaczęłam się bardzo martwić tym co tam zobaczyła. Przestraszona mocno ścisnęłam dłoń Michała.

-Pani doktor co jest?-zapytałam, a ta odłożyła papiery i znów zaczęła robić badanie.

-Czy może nam pani powiedzieć co jest?!-pyta zdenerwowany Kubiak.

Kobieta spojrzała nas nas zsuwając z nosa lekko okulary.

_________________________________________________________________________________________________

Tak wiem, wiem. Przepraszam was, że tak długo nie dodawałam, ale mam naprawdę mało czasu. Wasze opowiadania też nadrabiam. Przepraszam, że nie komentuję. Postaram się to zmienić. 
Nowy rozdział na moim drugim blogu powinien pojawić się niedługo.  

Jak myślicie...co mogła zobaczyć lekarka?

Pozdrawiam :)