Rozdział 15

Na mecz następnego dnia poszłam z wielką chęcią. Jak zwykle z Pati miałyśmy najlepsze miejscówki. Przyznam, że mimo  tego, że obserwowałam Michała to po meczu od razu wyszłam z hali. Czułam się lekko urażona tym co powiedział. Odegrałam się wiem, ale wciąż boli. Przyjaciółka szybko dogoniła mnie i wróciłyśmy do domów. Nim się obejrzałam był już ranek dnia kolejnego. To właśnie dziś miałam zacząć trening z Michałem.

-Trening?-powiedziałam głośno-To nie żaden trening. On po prostu chce pokazać jaki to jest wyjątkowy -zaczęłam sama się śmiać z tej jego gierki czy jako to tam nazwać. Rano czekała mnie jeszcze jazda. Koło 18:00 zaczęłam się już szykować. Do torby spakowałam dresy, jakąś koszulkę i adidasy. Na odchodne krzyknęłam rodzicom, że idę pojeździć. Nie miałam problemu z wejściem. Starszy pan od razu pokierował mnie gdzie mam iść jakby wcześniej już został o tym uprzedzony. Otworzyłam drzwi na halę. Zobaczyłam chłopaka który na dźwięk skrzypiących drzwi przestał odbijać piłkę.

-Witam, witam-odpowiada i wskazuje mi drzwi gdzie mam się udać.-Trafisz chyba do szatni no nie?

-Bardzo śmieszne-trzaskam mocno drzwiami i udaję się tam gdzie mi wskazał. Nie mam problemu z odnalezieniem odpowiedniego pomieszczenia. Wchodzę do środka i siadam na ławeczkę. Obok wiszą ubrania Michała. Z dala wyczuwam jego perfumy. Podsuwam się jeszcze bliżej i wciągam powietrze, a nutka jego zapachu drażni mój nos. Przymykam oczy. Po chwili jednak otrząsam się.

-Co ty głupia robisz?-pytam sama siebie wyciągając z torby ubranie. Przebieram się szybko i dołączam do Michała.

-Witam w moim świecie-mówi rozkładając ręce i pokazując mi wszystko.

-Pomińmy ten wstęp i przejdźmy do rzeczy-odpowiadam zakładając ręce na piersi.

-Najpierw małe rozciąganie zrobimy i zaczniemy wpierw od części teoretycznej siatkówki.

-Serio?! Ja myślałam, że przyjdę pograć. –odpowiadam zawiedziona trochę chociaż cieszyłam się, że dzisiaj nie będziemy odbijać.

-Zaczniemy od początku-uśmiecha się i zaczynamy biec. Dorównuje Michałowi. Zrobiliśmy parę okrążeń, a następnie pokazuje mi różne ćwiczenia. Niektóre z nich wykonywał lepiej niż ja. Nie miałam tak bardzo dobrze rozciągniętej górnej partii ciała, a zwłaszcza rąk. Nie raz podchodził do mnie i poprawiał to co robiłam. Śmiesznie musiało to wyglądać.

-Długo jeszcze?-pytam

-Nie z ćwiczeniami to koniec. Siadaj ja zaraz wracam.-podążyłam za nim wzrokiem gdy podchodził do krzesełek i coś z nich brał. Usiadłam na podłodze i czekałam na chłopaka. Zjawił się po chwili. Położył przede mną kartki i długopisy.

-A to po co?

-Zobaczysz. W takim razie zacznijmy od tego by dowiedzieć się co wiesz o siatkówce-uśmiecha się i siada po turecku.

-No jak to co? Ty w nią grasz, są dwie drużyny, musicie odbijać piłkę i zdobywać punkty. Ot wielka filozofia.

-W takim razie długa droga przed nami-i  uśmiechnął się kręcąc głową. Lubiłam gdy się uśmiechał.

-Poczekaj Michał wiem jeszcze coś-dodaję.

-To pochwal się.

-Wiem, że gra jeden facet w innej koszulce. Czemu ty nie grasz z inną koszulką? Byłbyś przynajmniej widoczny i od razu bym cię zapamiętała-dopytuje.

-Mówisz, że lepiej byś mnie zapamiętała?

-No tak. Wojtaszka od razu zapamiętałam. Rzuca się w oczy, a gdybś ty też miał inną koszulkę to od razu zwróciłabym na ciebie uwagę.

-I tak zwróciłaś na mnie pierwszego niż na niego. –posyła mi swój uśmieszek.

-Tak, ale to nie zmienia faktu, że…..

-Nie ma żadnego ale koleżanko. Zaczniemy od poszczególnych pozycji chłopaków na boisku. Tak jak już wiesz Wojtaszek gra z inną koszulką bo jest libero.

-Libero?-pytam

-Tak, to taka pozycja....po prostu Wojtaszek-libero  nie może atakować, blokować i serwować. Odbiera, broni i asekuruje przy atakach. Zazwyczaj jest najniższy w drużynie jak zauważyłaś-cierpliwie tłumaczy mi.

-Dobra, ale przecież ty też odbierasz..

-Wiem, ale mam zupełnie inne zadania niż on. W dużej mierze też pokrywają się, bo również odbieram zagrywki, bronię i asekuruję. Lecz mogę też atakować,blokować i zagrywać.

-No tak. W końcu gdybyś tego nie robił nie dostawałbyś statuetek.-widzę, że chłopak ma niezły ubaw z tego. Czuje się pewnie jakby tłumaczył coś małemu dziecku. Powoli tłumaczył mi jaka pozycja ma jakie zadania, co robi. Zajęło nam to trochę. Kubiak szczęśliwy, że udało nam się dojść do końca mówi:

-W takim razie zobaczymy co zapamiętałaś-i porusza brwiami.

-E no Michał…nie było mowy o sprawdzianie.-jęczę.

-To nie będzie trudne….Powiedz mi na jakiej pozycji gram?

-Ty jesteś…no tym…..no przyjmującym-odpowiadam i jestem zadowolona sama z siebie, że mi się udało.

-Brawo, a co mogę robić?

-Ty możesz zagrywać…..atakować….bronić..no i….no mam to na końcu języka….no wiem-mówię denerwując się gdyż naprawdę wiem, ale nie mogę sobie za Chiny nic przypomnieć.-…możesz skakać do ściany.-i w geście triumfu unoszę palec.

-Do ściany, skakać do ściany?!-pyta, a potem ze śmiechu kładzie się na podłodze.

-Nie śmiej się!-kopię go w nogę-Jak nie do ściany to do czego?!

-Nie no sory-unosi się starając się opanować  atak śmiechu. Z policzka ściera łzę która popłynęła mu z tej radości.-Naprawdę jeszcze nigdy nie spotkałem się z takim określeniem. Ze ścianą spotykam się gdy atakuje, a przede mną wyrasta potrójny.-odpowiada.

-Potrójny?

-No blok potrójny…dziewczyno po co ty przychodzisz na mecze? Byłaś na tylu spotkaniach, a nadal nie rozumiesz zasad.

-I co?! Nie mogę przyjść i po prostu poskakać ze szczęścia z moją przyjaciółką gdy wygrywacie?! Nie ogarniam tego, ale czy to powód być mnie teraz obrażał?-pytam poważnie. Było miło i fajnie, ale teraz zrobiło mi się przykro. Uważa, że jestem tępa. Wstałam z podłogi i chciałam iść, ale chłopak złapał mnie za nadgarstek.

-Przepraszam, że to powiedziałem. Nie miałem zamiaru cię urazić.-odpowiada.

-A jednak udało ci się.

-Wiem, że nie każdy musi się znać na siatkówce, interesować się nią by przychodzić, ale sądziłem, że jak jesteś regularnie to wiesz co nieco.

-Niestety nie zagłębiałam się w szczegóły…..chyba nie powinieneś traci czasu na tak tępą dziewczynę jak ja. Poćwicz, spotkaj się ze znajomymi, dziewczyną, a nie marnujesz czas. –mówię i wyswobadzam nadgarstek z uścisku. Mam ochotę teraz się rozpłakać, ale dzielnie kroczę w kierunku szatni.

Przede mną nagle pojawia się Michał. Jak on tak szybko się przemieścił? Zadaje sobie pytanie w myślach. Przysuwa się i unosi mój podbródek tak aby mógł patrzeć mi w oczy.

-Nigdy nie masz prawa uważać, że jesteś tępa! Jesteś wspaniała, piękna i mądra. –mówi i kładzie mi dłonie na policzkach. –To ja powinienem cieszyć się, że taka dziewczyna jak ty ma dla mnie czas i wytrzymała z takim nauczycielem jak ja-uśmiecham się i on również.-A skaczę do bloku-mówi i przytula mnie. Mocno odwzajemniam uścisk i śmieję się.

-Byłam bardzo blisko-dodaję odsuwając się.

-No tak troszkę……Ale to dopiero początek panno. Dzisiaj przedstawienie zawodników, a na kolejnej lekcji ustawienia, zmiany.

-Tak, w końcu zrozumiem czemu jedni wchodzą z tabliczkami, a inni nie. Np. Wojtaszek. Schodzi sobie kiedy chce, wchodzi też. Czy on ma jakieś specjalne przywileje? Bo ma inną koszulkę to już myśli  że tu rządzi, albo że jest najmniejszy? Wchodzi sobie za jakichś olbrzymów. Ja tego nie ogarniam-zadaje mnóstwo pytań, a Michał uśmiecha się i widzę, że próbuje opanować wielki wybuch śmiechu.

-Niedługo przekonasz się-odejmuje mnie ręką w pasie i udajemy się do szatni.

Chłopak bez żadnego skrępowania ściąga z siebie koszulkę. Po raz pierwszy widzę jego nagi i umięśniony tors. Przyznam, że serce zabiło mi szybciej. Przyglądałam mu się tak, a po chwili zorientowałam się, że patrzy na mnie.

-Co?-pytam

-Nic. Gapisz się na mnie-odpowiada siadając na ławkę.

-Czekam aż się przebierzesz bym i ja to mogła zrobić-mówię wyciągając nogi.

-Dobra już kończę i wychodzę.-szybko wciąga resztę ubrań na siebie, a strój wrzuca do plecaka.

-Czekam na zewnątrz-rzuca i wychodzi. Teraz nareszcie i ja mogę się przebrać. Zmieniam tylko spodnie  na bluzkę zarzucam bluzę, a potem kurtkę. Zabieram dwoje ubrania i idę do czekającego na mnie Michała. Odprowadza mnie pod sam dom.

-Mam nadzieję, że rozjaśniłem ci trochę siatkówkę.

-Tak. Dziękuję. Teraz będę pamiętać, że skaczesz do bloku, a nie ściany. –uśmiecham się i on również.

-Dla ciebie mogę i do ściany skakać.

-W takim razie jutro spotykam się na lodowisku no nie? O 19:00 przyjdź będę czekać-wypowiadam całuję go szybko w policzek i znikam tak aby nie miał możliwości wykręcenia się.

W trakcie kąpieli zastanawiam się jak zacząć, czy tak jak on od teorii czy praktyki. Sądzę, że wpajanie mu figur nic nie da. Lepiej gdy wykona ją na tafli lodu, wtedy zapamięta. Szczęśliwa położyłam się spać.

____________________________________________________________________

Przepraszam, że tak długo nic nie dodawałam, ale jak wszyscy wiedzą maturę miałam. Już na szczęście po i mogę znów dodawać rozdziały. Mam nadzieję, że podoba wam się to tutaj na górze. Pozdrawiam :)

Zapraszam też na You are my dream . Z powrotem wróciłam do pisania historii. :)